1 ay sonra nişanım var, fakat içimdeki vesveselerden kurtulamıyorum

Merhaba. Ben 25 yaşındayım. Hiç bir zaman sevgililik durumlarına girmedim. Hayatımda hiç kimse olmadı. Geleni reddettim ya da hiç olmayacak kişilere aşık oldum. Böyle geçen sürede beklentimi o kadar yükselttim ki en güzeli olacak diye inandım. Ve hatta sanırım hayalimde ki erkek bu dünyada yok. Zaten bulamadım da. Yalnız fazla inanmışım biraz yıkıma uğradım. Geçen yıl ise online diyetisyenlik danışmanlığı yaparken bir erkekle tanıştım. Kendisi benimle tanışmayı sürdürmek istedi fakat her seferinde reddettim. Profilden gördüğüm kadarıyla evlenmek isteyeceğim biri değildi. Aşık olmayı arıyordum bu yüzden onda bunu hissedemedim. Aileme anlattım, iyi biri olabileceğini ve tanışmam gerektiğini söylediler. Hatta bu konuda ciddi psikolojik baskı altında kaldım. Ailemle yeri geldi ciddi kavgalar ettim. Onlara inat da sevmeyi bile denemedim. 1 yıl içinde toplamda 6 defa yüz yüze görüşme fırsatımız oldu. Normalde çekingen olmama rağmen yanında kendimi çok rahat ve mutlu hissediyordum. Bunları da es geçemem. Gerçekten çok iyi arkadaştık. Tanıdıkça da karakter olarak çok iyi biri olduğunu görüyordum. Çünkü kendisine ne kadar kötü davransam da pes etmeden sevmeye devam etti. O aşkı yaşıyordu ben ise bir yerlerde yine aşkı arıyordum ki normalde aşık olduğum kişilerin hiç olamayacak kişiler olduğunu biliyordum. Ya beni hiç tanımayan birine gönlümü kaptırırım ya tanıyan biri olsa sevgilisi oluyor ya da evli çıkıyordu. Bu tekrar eden olaylardan da aslında kalbim çok yorgundu. Biri beni sever hemen red ederdim. Ben severdim zaten o kişi olmazdı. Kendi kendime acı çekerdim. Bu hep böyle olmuştur. Artık değişmem gerektiğine inanarak ara ara gelen içimde ki kıpırdamaları hissederek ani bir karar verdim. Son bir kez daha görüşüp yanında kalbimi denemek istedim. Olur ya da olmaz kesin bir cevap verecektim. 1 buçuk yıl sonrası ailemin de baskılarının azaldığı dönemler, kendi halimde kalarak onunla görüştüm. Başta yine stres yapamam gibi korkular geldi. Fakat bunlara kulak asmadan onunla görüşmeye devam ettim. Bu korkular geçtikçe yanında heyecanlandığımı, mutlu ve özgür hatta biraz da şımardığımı hissettim. Elini hiç tutmadım ama tutmak istediğimi, başımı omzuna yaslayıp huzurlu hissetmek istediğimi fark ettim. Dini konulardan dolayı biraz daha mesafeli durdum. Ama bu isteğin içimde olması hoşuma gitmedi değil. O ise bana karşı çok anlayışlı diyebilirim. Gerçekten sevdiğini hissediyorum. Güven ve sadakat konusunda da çok iyi. Arkadaşlık olarak iyi anlaşıyoruz. Kendisi bana çok ilgili. Aile ve çevresine nasıl davrandığı önemli olduğu için bu konuda da dikkat ettim ve gerçekten iyi olduğunu gördüm. Naif ve romantik bir erkek diyebilirim. Ayrıca işine ve ailesine de düşkün olgun birisi olduğu için olumlu düşünmeye başladım. Evlilik mantık ve sevgi üzerine yapıldığı için mantık olarak çok iyiydi. Sevgi olarak ben eksiktim. O da sanırım tipten dolayı. Aslında yüzü güzel normal bir Türk erkeği. Biraz kilosu olduğu için belki de vesvese geliyor. O da verir aslında bunu sorun etmemem gerektiğini düşündüm. Çünkü mesleğim zaten kilo verdirmek. Kendisi bu konuda güvenebilirsin veririm de diyen birisi. Velhasıl kelam konuyu detaylandırmak için uzun uzun yazdım. Asıl sorum şu: Bu duygular ve aile, akraba, arkadaşlarımın kabul et demesi beni etkiledi. Tecrübenin önemli olduğunu düşünüyorum. Sevgi, heyecanı da hissedince kabul ettim. Şimdi 1 ay sonra nişanım var. Fakat şimdi yine ayrı şehirlerdeyiz. Ve beni yine vesveseler sardı. Birisi yakıştırmasa, ya da sen daha güzelsin dese hemen hata yaptım hissine kapılıyorum. Korku sarıyor içimi. Bu konuda ne yapmalıyım. Tip konusunu bir türlü aşamadım. E sadece bir tip yüzünden de reddetmek istemem. Onu bıraksam acaba karşıma harika biri çıkacak mı? Hadi çıktı ben bu kadar güzel, zarif sevilmeyi bulacak mıyım? Evlilikte erkek daha çok sevmeli görüşüne inanıyorum. Kadın da sevmeli tabi ama erkek biraz üstünde olmalı diye düşünüyorum. Şimdi bu vesveseler neden oluyor acaba. Yüz yüze görüşme yine yok diye mi? Bunlara kulak asmalı mıyım?