Ailevi travmalarımı atlatamıyorum

Kardeşim doğduğundan bu yana ailemden ciddi anlamda farklı bir muamele ve tavır görmeye başladım. Henüz 5 yaşındaydım kız kardeşim doğduğunda ve çok problemli sağlıksız bir bebekti. Bense çok sağlıklı dünyaya gelmiş bir bebektim. Yıllarca onun üstüne düştüler bense yalnız büyüdüm diyebilirim. Her türlü sıkıntımı tek başıma atlatmak zorunda kaldım, mutlu anlarımı dahi paylaşacak kimsem olmadı ve kendimi bildim bileli anne baba nedir bilmeden büyüdüm. Kız kardeşime ise daha farklı bir tutum içerisindeler. Ona canım cicim kuzum derken bana keşke doğmasaydın , seni sevmiyorum, sana karşı içimde sebepsizce bir sevgisizlik var, içinde cin mi var senin bilmiyorum gibi saçma açıklamalarla yaşadığım travmaları daha da büyüttüler. Şuan 32 yaşındayım ve bu sevgisizilik , sebepsiz yere dışlanma beni sürekli neden doğduğumu sorgulamaya itiyor. 9 yıldır fibromialgia hastasıyım. Birçok kez intihara meyil ettim fakat kendime olan saygım ve sevgim yüzünden yaşama kararı aldım. Fakat bununla nasıl yaşayacağım konusunda kendime bir çıkar yol bulamadım. Yıllarca psikoloji ve felsefe okudum, kendimi az çok mantıklı bulan bir bireyim fakat için içine duygusal zaaflar girince gerçekten acizliğim karşısında kendime olan saygımı da yitiriyorum. Bu hayatımın her alanına yansıyor, özgüvenimi zedeliyor. Ciddi anlamda öfkeli biri haline geldim, uçan kuşa dahi öfkeliyim. Kontrol edemediğim bi öfke sorunu yaşıyorum. Neler yapabileceğim konusunda beni yönlendirirseniz size çok minnettar kalacağım. Şimdiden teşekkür ederim.