Anne Baskısı

Merhaba. Benim sorunum “aaa herkeste var, sabret zamanı gelince değişir” diyebileceğiniz problemlerden belki ama beni bu hayattan kopma eşiğine getiriyor. Ben küçüklüğümden beri hep kariyer hayali olup da ihtiyaç sahiplerine hayvanlara tüm birikimimi harcamak isteyen biriyim. Saatlerce kitap okuyabilirim, ders çalışabilirim ama sosyal ortamlardan hiç hoşlanmıyorum. Sadece çalışırken kendimi özgür hissediyorum çünkü sadece bununla ilgili ideallerim var. Sorun ise annem. Aslında herkes ama bilhassa annem. Böyle milleti dinlerdim, ya da bir yerlerde okurdum ve derdim ki canım annem öyle değil neler varmış, ama ne yazık ki benimki hepsinden betermiş. Ben bu zamana kadar bir ilişki isteyebilecek tüm erkekleri hayatımdan uzak tuttum. Yanlış anlaşılmasın dış görünüşüme de önem veririm fakat birazcık kilo fazlam var ama bu bana göre. Annem sürekli bana evlen çocuk yap diye baskı yapıyor. Ben şehir dışında üniversite okuyorum orda yalnız yaşıyorum ama pandemiden dolayı buradayım 9 aydır. Ciddi bir şah damarı ameliyatı geçirdim kısa bir süre önce. Yakın zamanda da Pkos teşhisi kondu. Ben istemiyorum dedikçe başıma kakıyor, ben elalemin çocuğunu mu sevicem diyor. Evlencen tabi turşunu mu kurcaz diyor. İstemiyorum diyorum mecbursun diyor. Ama markete gidiyorum sen kimi görmeye gidiyorsun diyor ne dolaplar çeviriyorsun diyor bu arada 23 yaşındayım. Geçen sene bana or*** bile dedi. Pkos için üzülüyorum, bana diyor ki bunla mı uğraşcaz baban hasta ben hastayım. Senin her yerin bozuk. Bir okul okudun gözlerin bozuldu bileklerinde beze çıktı pkos oldun bir sen mi okuyosun sürekli böyle. Ya bırakın burada beni dışarı bırakmayı, öyle baskı altında kalmışım ki üniversitede bile dışarı çıkamıyorum. Ders çalışırken sürekli laf sokuyor, kendi çok ağır konuşuyor benim en ufak lafımı bile büyütüyor trip atıyor küsüyor. Benim küçüklüğümde onları yıllarca kaybetme korkusu yaşadım o yüzden onlara çok bağlıyım ve bunlara daha çok kalbim kırılıyor. Ben işimi elime aldıktan sonra bile onlar mutlu olsun diye ne hayaller kuruyorum. Ama bu kendini adamak değil, onlara saygı duyuyorum ve artık dinlenmelerini istiyorum. Ne yapayım bana söyleyin. Onlarsız duramıyorum ama çok canımı yakıyorlar benim bir tek ailem var ama böyle olunca kendimi kimsesiz ve yalnız hissediyorum. 7 yaşında milletin derdi oyunken benim derdim ailemi bir arada tutmaktı o yaş bu yaş hala uğraşıyorum. Çok çaresizim. 2 sene psikiyatriste gittim intihar deneyimlerim oldu yatırırız dediler daha çok düzelmeye uğraştım ama olmuyor. Sanki sona yaklaştım.

9 Ekim 2020
Uzmanların bu soruya verdiği yanıtlar

Henüz cevap verilmedi

Henüz cevap verilmedi
Kullanıcı Yorumları
0/1500

Henüz yorum yapılmadı

Henüz yorum yapılmadı
En uygun fiyatlarla

Online Terapi