Babama karşı tahammülüm kalmadı

Babamın psikolojik sorunları olduğunun farkındayım. Kendisi kabullenmese de hayatım boyunca herkes onu alttan almaya çalışıyordu. Çoğu zaman anlamaya çalıştım onu. Bazen acıdım, bazen onun tarafından bakmaya çalıştım artık çıldırıyorum. Sanki her davranışı kasten, sinir bozucu, cahil her istediğini almak zorunda olan bir çocuk gibi geliyor. Bu bende nefret uyandırıyor. İçimdeki sevgi, acıma ve anlama duygusu nefrete dönüşüyor. Durumlara asla aynı açıdan bakamıyoruz ve asla anlamaya çalışmıyor. Aman o sinirlenmesin aman huyuna gidelim rahatımız bozulmasın diye kendi fikir ve ideallerimizden vazgeçelim. Kızsın etsin sonra hiçbir şey olmamış gibi birden bizimle gülüp eğlensin, sesimizi çıkarmayalım. Daraldım, alttan almaktan anlamaya çalışmaktan. Babam ve babam haricindeki her şeyden. Ne yapmalıyım, bilmiyorum.