Boşluğun, düşüncelerin içinde kayboluyorum ve kendimi kurtaramıyorum

sürekli ağlama isteğim varve sürekli ağlıyorum. bazı anlar ise hiç ağlayamıyorum, kendimi ağlamaya zorluyorum. insanlarla gayet iyi anlaşırken bir an da ya da daha sonra durduk yere falan kin besleyebiliyorum,nefret edebiliyorum,soğuyabiliyorum,kızabiliyorum. durduk yere birşey'e ya da birine sinirlenebiliyorum ve bu hemen nefret gibi bir sey'e dönebiliyor. içim de 2 kişi var. biri, herkesi anlamaya çalışan ,görevi olmasa bile bir psikolog edasıyla dinleyip yardımcı olmaya çalışan,arkadaşlarını,ailesini vs çok seven ve onların iyiliğini isteyen,yaşına göre baya olgun düşünüp ilerleyen, her hangi bir insanı kıskanmaktan,kin beslemekten,bencillik yapmaktan,kaba davranmaktan ve bunun gibi bir sürü kötü şeyleri yapmaktan ve yaşamaktan korkan birisi. diğeri ise, durduk yere sinirlenen, kin ve nefret besleyebilicek kapasiteye gelebilen yani kısaca iyi olan özelliklerimin tersi birisi. ayrıca çok kaygılarım var. mesela yattığımız zaman ya uykudayken annem ya da abime bie sey olursa ya da ölürlerse diye her gün düşünmek beni yoruyor. bazen durduk yere kalbim çok hızlanıor ve heycanlanıyor,ellerim ,ayaklarım terliyor. ellerim titreyebiliyor. bzen ise gerek fiziki gerek ruhsal gerekte mental olarak falan çok yorgun ve bitkin hissediyorum. (şuan ki gibi). düşüncelerim kafamdan hiç gitmiyor . aksine daha da çok büyüyor gibiler. hiç bir şeyden beklentim vesaire yok. sadece öyle işte. kendimden bıkmaya başladım. içimdeki benleri öldürmek istiyorum ama kendimi değil. hatta baze kendimi sürekli belirli kişiliklere sokmakta zorluyor,planlıyorum. mesela şöyle örnek vereyim ; bu gün mutlu olayım sonra kişiye göre ve yere,zamana göre değiştiririm kendimi. ya da buna böyle davran ,şuna şöyle davran gibi gibi ve fazlası. ben şuan da yaşayamayan birisiyim. ya geçmişte ya da gelecekte kalıyorum.