Böyle yaşamaktan sıkıldım

Ailemle sürekli kavga ediyorum, yaptıklarımdan zevk alamıyorum. Çünkü zevk alabileceğim tüm her şey artık hayatımın bir parçası olmaktan çıktı. Sürekli belirli dayatmalar altında kalıyorum. Sürekli dört duvar arasında odamın tavanına bakıp çaresizce, ne yapacağımı düşünürken buluyorum kendimi. Hayatım hepsi ıbir film şeridi gibi baştan tekrar edip duruyor. Artık bundan sıkılmaya başladım. Bağırmak istiyorum, her yeri yakıp yıkmak. Bana bunu yapan insanlardan intikam almak, hayatımı belirli bir şeye dayatmamı isteyen bu insanlardan. Ama onları aynı zamanda seviyorum. Bu beni yiyip bitiriyor. Hayatta onların yerine koyabileceğim başka insanların olmadığı gerçeği de beni yiyip bitiriyor. Onlarla konuşmayı deniyorum. Konuşmalarımız da sürekli aynı şeyleri tekrar ediyorlar. Tekrar ettikleri şeyler onlar için çözüm olsada benim için içi boş sözlerden ibaretler. Çünkü bu sözleri duymaya o kadar alıştım ki artık küfür edesim geliyor, ediyorumda. Bana sürekli çok sinirli olduğumu, çok ağır konuştuğumu söylüyorlar. Bunun iyi olmadığını, bana zarar vereceğini söylüyorlar. Belkide haklıdırlar kim bilir? Ama içimdeki o öfkeyi, yok olmuşluk hissini, değersizlik hissini ve diğer tüm boktan karışık duyguları bir görebilseler, bir gösterebilsem, benim için her şey çok daha iyi olucak. Ama bunu sinirli olsun olmasın her türlü denememe rağmen göremiyorlar. Hergün daha fazla yok oluyorum. Benliğimi kaybetmeye, öfkelenmeye başlıyorum. Gözlerim artık çok yorgun bakıyorlar. Halbuki ben enerji dolu ,sevecen, nazik bir insandım. Ne oldu bana? Hergün yitip giden bu kadar parçam belirli bir uğur amacına mı benden koparılıyor? Beni dış dünyanın acımasızlığına mı hazırlıyorlar? Sadece bunu bilmek istiyorum.