Cinsel taciz

19 yaşıma kadar hırsızlık yaptım ve yalan söyledim. Şu an 22 yaşındayım yalan söyleme huyumu bırakamıyorum. Küçükken sürtünme yoluyla tacize uğradım. 12 yaşında filandım, halamın oğlu tarafından dört gün boyunca her gece buna maruz kaldım ve sonunda bir gece saçlarıma dokunduğunda deli gibi ağlayıp halamı uyandırmıştım ve ona her şeyi anlattım. Yalan söylemeye de bu zamanlarda başladım. Tüm yaşantımda kendimi hep farklı biri gösterdim. Zengindim, ailemin problemi vardı, istenmeyen ve acı çeken çocuk rolüne büründüm. Zenginliğimi kanıtlamak için sürekli hırsızlık yaptım ve arkadaşlarıma hep bir şeyler ısmarladım. Lise sona geldiğimde staj yaptığım yerden de para çaldım ve fark edildi. O günlerde aynı zamanda uyuşturucu alıyordum. Bir gün eve geldiğimde annemlerin yatak odasında uyumaya başladım, hap aldığım için okuldan döner dönmez uyurdum. O gün baba dediğim sıfatta işten gelip yanıma uyumuştu. Ancak ben onun babam olduğunu fark etmedim ve sürtünmeye başladım, aynı tepkiyi ondan da aldım ve vajinama dokunmaya başladı. Birden kapı açıldı, annem eşya almaya gelmiş o an kendime geldim ama annem durumu fark etmedi. Bu arada biz 1+1 bir evde yaşıyorduk ve tek bir yatak odası vardı, gündüz olduğu için de orada uyudum. Neyse günler böyle geçti konuşmuyordum kendisiyle, sürekli ayaklarımı öpüp özür diliyordu ama boş. Çünkü ben ne olduğunu tam hatırlamasam bile bu özürler beni daha da çıldırttı. Stajda yaptığım hırsızlıklarda tam o günlere denk geldi. Ve ben de birden patladım, ailemden para alamıyorum çünkü babam beni taciz ediyor dedim. Yarısı doğru yarısı yalan bu ifadenin çünkü hırsızlığı anlamsız bir şekilde hayatımın her döneminde yaptım, o dönemde uyuşturucu için para lazımdı. Ben aile evine dönmeyip misafirhaneye götürüldüm, ifadeden ve muayeneden sonra. Orada kendi kıyafetlerin yerine başka kıyafetler veriliyor, çıplak aranıyorsun ve saçlarında bit var mı diye kontrol ediliyor. Yemekhane ve yataklar desen rezalet, oradaki herkesin psikolojisi bozuk. İyice delirmeye başladım. Annem ve dedem bir gün beni ziyarete geldiler ve annem bana sordu, sordu ama gözlerinden bana inanmadığı o kadar belliydi ki. Kurduğu tek cümle o namazlı niyazlı, kuranını okuyan biri, sana sarılmıştır yanlış anlamışsındır cümlesi aklımdan asla çıkmıyor. Ona kızgın değilim ama bu cümle yüzünden ben mahkemede çok fazla bilgisayar ve internet yüzünden psikolojimin alt üst olduğunu ve yalan söylediğimi, söyledim. Mahkeme düştü. Ben de düştüm. Yine eve gitmedim dedemle köye gittim. Üniversite sınavına girdim o yıl ve evden kaçmak için neresi olursa olsun giderim dedim. Ön lisans çocuk gelişim geldi ve ben sadece bir dönem okudum. Annem, ailem üniversiteyi bitirdiğimi düşünüyor ama hayır. Orada da yalan söyleyip hırsızlık yaptım ve ortaya çıktı. Bu yüzden okulu bıraktım. Bu süreçte ilişkilerim hep seks üzerine kurulu oldu, her zaman ilgiye aç oldum. Gezmek, eğlenmek, içip içip sızmak, acı çekmek hayatımın bir parçası gibi oldu. Geçen sene yeni bir üniversiteye başladım ve yine ilk arkadaşlarıma yalan söyledim. Onlara da şu an olduğu gibi durumu anlattım ve yalan söylediğimi itiraf ettim. İtiraf ettiğim için benii dışlamadılar ama arkadaşlığımızın güveni sarsıldığı için de devam etmedi. Sonrada pandemi oldu zaten. Şu an evde olmak beni git gide kötüleştiriyor. O kişiye hizmet etmek, konuşmak zorunda kalmak ya da bir şey istemek zorunda kalmak beni deli ediyor. Bu nevrotik durumlar annem evde yokken daha çok oluyor ve şu an annem yok. Bir abim ve bir kardeşim dahil olmak üzere evde dört kişiyiz ancak onlar sabah işe gidiyor bense akşama kadar odamda kendimi saklıyorum. Yeme düzenim, uyku düzenim çok bozuk. Spor yaparken kendimi daha iyi hissediyordum şimdi o da yok. Bir kapanın içindeyim sanki. Önceleri içimde biri var derdim ama sanırım o içimdeki çocuk. Ve ben onu bile öldürmek istiyorum...