Çok üstüme geliniyor...

Merhaba. Nasılsınız demek istiyorum ilk önce. Umarım sağlığınız yerindedir. Belki size biraz tuhaf kaçacak ama, ben kendimi savunmayı bilmeyen biriyim. Konuşmayı bilmem, konu açmayı bilmem, kırılganımdır. Kendimi övmek gibi olmasın, çok akıllıyımdır. İlerizekalı olduğumu bile düşünürüm. Çok çabuk kaparım öğrendiğim şeyleri. İngilizcem gayet iyidir, sessiz sakinliğimden dolayı herkes beni dışlar, aşağılar, üstüme gelirler. Yani aklınıza getirebileceğiniz tüm psikolojik baskıları yaparlar bana. Bende bir şey yapamam, böyle birşeye izin verdiğin için tabii ki ezilirsin diyeceksiniz. Haklısınız. Eziğin tekiyim zaten. Bir olayda çok üzülsem, nadir anlarda, ölsem acaba arkamdan ağlarlar mı diye düşünüyorum. Merak etmeyin, intihar gibi bir saçmalığa kalkışmayacağım. Öyle bir düşüncem de yok. Hayallerim var benim. Onlara elimden geldiğince sımsıkı sarılıyorum. İlk okulda, ortaokulda, hatta şuan lisede bile çok ağır şeyler yaşıyorum. Biliyorum benim anlattıklarım diğer derdi olan insanlardan daha pasif ancak yinede anlatmam lazım. Çünkü eğer birine anlatamazsam, kafayı yeme aşamasına gelebilirim. Lütfen beni yanlış anlamayın. Demeyi unuttum, sarılmayı çok severim mesela. Arkadaşlığı, dostluğu, kardeş ilişkisini çok severim. Karşımda iki arkadaş sarılsa içim bir huzurla dolar, yada yanımda ikiz kardeşler vardır, böyle birbiriyle sohbet edip gülüşse oda hoşuma gider. Ne kadar çok sevsem de arkadaşlığı, hep özenirim. Keşke benimle de böyle konuşsalar derim kendi kendime. Bana da böyle sımsıkı sarılsalar, yaralarımı sarsalar ne olur ki sanki? Ansızın biri gelse, sarılsa böyle bana, ve dese ki ''Herşey yoluna girecek bir tanem, merak etme.'' dese... kendimi bırakırım. Kalabalık ortamda ağlayan bir insan değilim. Nadir ağlayanlardanım bende ortam içersinde. Böyle bir olay olmasını o kadar çok istiyorum ki... anında toparlanırmışım gibi geliyor. Oda artık şansıma gelirse. Sonuçta kimse sivilceli, kilolu ve saçma sapan birine sarılmak istemez. Yanlış bir şey mi yapıyorum da insanlar benden kaçıyor? Sadece arkadaşım olmasını isteyen bir bireyim. Oysaki çok güler yüzlü, sıcakkanlı biriyimdir. Cidden, bana bir merhaba deseniz, hemen size dönüp güler yüzümü gösteririm. Dıştan böyle katı ve sert biri gibi görünürüm ama içim pamuk gibidir. Çünkü ailemden ben böyle öğrendim. Hayat bana üzülebileceğim anlarda üzülmemi değil de, gülümseyerek insanları cezalandırabileceğimi öğretti. Ailem evet zamanında şiddet uyguladılar, neden çünkü çocuğumuz akıllansın doğru yerlere gelsin diye. Ama öyle olmuyor. Bakın şimdi ne haldeyim. Giderek içime kapandığımı hissediyorum. Konuşma yetimi kaybetmekten bile korkar oldum. Ben hep korkağımdır. İnsanların kalbini kırmaktan korkarım. birine birşey sormak isterim, kızmasından, dalga geçmesinden yada azarlamasından korkarım, birisi bana güzel bir şey söylediğinde sarılmayı çok isterim, iter yada vurur diye korkarım, babama asla yaklaşamıyorum şiddet uygular diye korkuyorum. Emin olun babamla iletişim kurmayı denedim, gerçekten denedim ama olmuyor. Derdimi her paylaşmaya kalktığımda destek değil, köstek oldu bana. Babamı kötülemiyorum. Her ne kadar çok onu sevmesem de, onu kötüleyemem. Babam çünkü. Ama artık diyorum ki, ''Benden bu kadar şikayetçiyse, bana yardım etmesin. İstemiyorum.'' İnsanlar benimde bir insan olduğumun farkına varmaları için hep kendimi ortaya atarım. Beni görsünler, ingilizce yeteneğimi küçümsemesinler, ne konuşuyorlarsa beni de katsınlar isterim. Ben hep isterim bunları ama onlara asla yaklaşmam. Çünkü benden tiksinmelerinden korkarım, yine ve yine. Zaten hep öyle olduğu için artık insanlara da yaklaşamıyorum. Sadece ailemle konuşabiliyorum bu konuları. Onlar da artık fazla umursamamaya başladılar. Kendimi hep savunmayı, dik durmamı, insanlarla konuşmam gerektiğini söylüyorlar ama ben her yapamadığımı söylediğimde yine aynı şeyleri söylüyorlar. Sıkılmışlardır muhtemelen bilmiyorum ama, sadece okuyup bir meslek sahibi olayim istiyorlar. Çok iyi niyetliler, kendimi kurtarmamı çok istiyorlar eskiden zayıf olan notlarım yüzünden. Evet haklılar tabiiki istemeliler. Ama üstüme de fazlasıyla geliyorlar. Günah keçisiymişim gibi... Bu sene üniversite sınavına gireceğim mesela. Ve yine stres peşimi bırakmıyor. Üstüme gelinilmesinin nedeni şu; zeki ve mantıklı biri olduğumdan. Ve sizi temin ederim, o baskıya maruz kalmak istemezsiniz. Kalbim hep sıkışıyor, bazen kalp rahatsızlığımın olduğunu farzedip, kalp krizi geçireceğimi düşünürüm. Belki bu size komik gelecek ama bu gerçekten bana oluyor. Kalbim hep kırılıyor, hep sıkışıyor, geceleri kendime çok tutmaya çalışsam da ağlıyorum. Ağlamamaya çalışıyorum, her olayda güçlü kalmaya çalışıyorum ama her seferinde tökezliyorum. Güçlülüğümü bile sorgular oldum. Gardımı hemen indirdiğim için, ağlıyorum direkt. Biriyle tartışmaya gireyim, ağlayacak gibi oluyorum. Elimin ağır olduğunu bildiğimden birisiyle kavga etmeye kalkışayım, ağlayacak gibi oluyorum. Ağlarım, güçsüz düşerim diye yapamıyorum hiç bir şey. Oysaki o kadar istiyorum ki içimdeki doluluğu boşaltmak, birine sımsıkı sarılarak ağlamak... Hep kullanıldım ben insanlar tarafından. Liseden ilk edindiğim arkadaşım tarafından kullanıldım, ilkokul arkadaşımı sevdiği insanla birleştirmeye çalışırken, ilkokul arkadaşımın arkadaşı tarafından kullanıldım, ortaokulda 2 tane gerikafalıya kukla oldum, lisede insanlar bana iflah olmazcasına bakıyor. Özellikle dersler konusunda. Onlar bile artık zayıf noktam haline geldi. Ne zaman ders dense, suratımı asıyorum. Çünkü bana güvenmediklerini hissediyorum ailemin, hocalarımın. Her ne kadar çok güveniyorum deseler de, onlara inanasım gelmiyor. Çünkü ders konusunda çok baskı uyguladılar. Çok fazla hemde. Belki abim dayanabilecek kadar umursamaz olabilirdi ama ben değilim. Şimdi ise, önümde ingiliz dili ve edebiyatı okuma hayalim ve üniversite sınavım var ama her ne kadar çok ders çalışmak istesem de yapamıyorum, içimden gelmiyor. Lütfen bana bu konuda da bir tavsiye verin. Ne yapacağımdan artık emin bile değilim. Size şunu sormak istiyorum. Biliyorum belki anlatamadım derdimi fazla ama sizin de kafanızı fazla yormak istemiyorum. Sizce ben düşünüldüğü kadar güçlü ve zeki biri miyim, yoksa insanlar sadece kendi bencilliklerinin arasında yaşayarak bana bunu mu layık gördüler? Buraya kadar okuduğunuz için çok teşekkür ederim. Sağlıcakla kalın...