Merhaba. Depresyon, panik atak ve kaygı bozukluğu yaşıyorum. Bebeğimi emzirdiğim için ilaç kullanamıyorum. Fakat sorunların üstesinden tek başıma gelemiyorum. Sürekli yemek yiyorum. Çok fazla kilo aldım ve bunu gördükçe düzeltmem gerekirken ölümüne yiyorum...dış görüntüme özen gösteremiyorum. İşler gözümde hep büyüyor...Yaptığım evlilikten çok pişman oldum fakat geri dönemiyorum. Eşimle konuşmak bile içimden gelmiyor. Uzun zamandır dokunamıyorum...çok fazla pişmanlıklarım var ve geçmişi geri getiremiyorum gelecekten ise hiç ıiumudum yok. Eşimin ailesi çok bencil ve tutucu insanlar. Sürekli beni değiştirmeye çalışıyorlar. Sürekli çocugu ma ya da bana birşeyler olacakmış gibi korkularım oluyor. Kendime güvenip hep azdı fakat bu son yasadıkalrımından sonra hiç ama hiç kalmadı diyebilirim. Kayınvalideminlerlr altlı üstlü oturuyoruz. Dünyalarımız çok farklı ama buradan ayrılma imkanımız yok. Eşime sürekli duygu sömürü yapıyorlar. O da annelik. Babalık hakkına aşırı şekilde önem verdiği için buradan ayrılmayı düşünmüyor. Bana nişanlılık döneminde ve sonrasında çok fazla sıkıntı çıkardılar fakat ben beni istemediklerini anladığım halde eşimi tek bırakmamak için ayrılamadım. Bir ara söyledim ayrılalım olmayacak diye bu sefer o ikna etti beni. Şu anda çok pişmanım. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu sorunların sadece bir kısmı...içimde çok sıkıntı var yaşadığımız yeri hiç sevmiyorum. Ankara da doğdum büyüdüm. Kocaeli merkeze 20 dk mesafede gelişmiş bir köyde oturuyoruz. Fakat yine de köy yaşamına adapte olamıyorum. 6 yıl üniversite okudum. 6.7 yıl çalışma hayatım oldu. Şimdi böyle bir hayat... Herşey kül oldu gitti benim gözümde. Yaşım 40. 37 yaşında evlendim
Olduğunuz yere, yeni hayatınıza alışamadığınızı anlıyorum yazdıklarınızdan. Burada önemli olan siz ne yapmak istiyorsunuz? İlişkinizi kurtarmak mı yoksa bitirmek mi. Burada bize yazmanız daha çok kurtarmak istediğinizi gösteriyor. Nasıl bir yol izlemeniz gerektiğini bizimle iletişime geçip yardımcı olabiliriz.
13 Mayıs 2020Henüz yorum yapılmadı