Eşimi ve yaptıklarını nasıl yok sayabilirim?

Merhaba ben bir bayanım, yaşım 34... 18 yıl oldu evleneli. İki çocuğum var. 17 ve 8 yaşlarında. Anne babamın koruma iç güdüsüyle, hayatında sürekli engeller ve yasaklar olan bir kız çocuğuydum. O kadar ki; ilk, orta ve lise döneminde hiçbir zaman, okul dışında bir arkadaşımla iletişim kurma şansım olmadı. Evlerine gidemezdim, onlar da gelemezdi. Sokağa bile çıkarılmayan bir çocuktum. Balkona bile biri görür de laf atar, dedikodu olur diye çıkarılmazdım. Şiddet, eziyet cabası. Büyüdükçe bunların getirdiği psikolojik ezilmeler. Yaşattıkları her şey sebepsizdi... Her gün , dünyadan bir şekilde yok olmayı diliyordum. Her şey bitsin istiyordum. Çok uzattım kısa özetleyeceğim hemen. Liseyi yarıda bıraktım. Evden kaçarak evlendim. Hiç tanımadığım bir adamla hem de. O da beni iyice dibe çekti... Aileme dönemeyeceğimin, yardım isteyemeyeceğimin farkındaydı. Boşanmak zaten imkansız biliyordu. Bunların rahatlığıyla; her fırsatta aldattı. Şiddetin her türlüsüne maruz bıraktı. Yakın arkadaşlarımla yattı kalktı. Çocuklarına babalık, bana kocalık yapmadı. Aç açıkta bıraktı. Kimseye bakacak yüz bırakmadı bende. Benim bu adamı çok istesem de hayatımdan çıkarma şansım yok. Tüm çaba ve iyi niyetime karşılık onun da düzelme ihtimali yok. Her yolu denedim. Konuştum saatlerce, anlamaya çalıştım. Anladım da zaten. O dünyada yaşanılabilir bir insan değil. Tek derdi uçkuru ve keyfi. Yesin, içsin gezsin, yatsın kalksın... Evde de bi hizmetçisi hazırda bulunsun. Size yemin ediyorum, ben suçsuzum. Gözlerimi kör, dilimi lâl yaptım, başka türlü katlanamıyorum. Arada tutamıyorum kendimi, konuşuyorum, soruyorum. Anlatmaya çalışıyorum, düzelse unutmuş gibi yapacağım her şeyi. Başka yolum yok çünkü. Ailem her şeyi biliyor. Boşanmak istediğimi söyledim on yıl önce. Babam; senin tercihindi bu evlilik, ölürsen kapımızdan geçersin , dönemezsin bu eve dedi. Annemin de fikri bu. Daha çok şey var anlatmam gereken. Hiç arkadaşım yok. Kimseyle konuşamıyorum. Kapalı kapılar ardında ömrümü tüketiyorum. Koca bir hayat çöp oldu. Sadece nefes alıyorum. Her gün ölmeyi diliyorum. Soracağım şu ki; ben bu adamın(!)yaptıklarına nasıl tahammül edebilirim. Nasıl yok gibi davranabilirim. Eve gelsin, gitsin ben onun yaptıklarına takılı kalmayayım, üzülmeyeyim. Yani onu ve yaptıklarını beynimde bitirmiş olmak istiyorum. Umursamaz olmak istiyorum. Dokunmasın yaptıkları istiyorum. Ondan iğreniyorum. Nefretin daha ötesinde ona karşı hislerim. Onu sileli çok oldu ama aynı evde yaşamanın mecburiyetiyle, onuruma, gururuma, kadınlığıma dokunuyor yaptıkları. Gerçi hoş onur gurur da kalmadı. Kendimden de nefret ediyorum. Kendime kızıyorum sadece tercih benimdi. Bu arada psikiyatri dr na gittim daha önce . Günde; sabah öğle akşam içmem için 3 ayrı kutu ilaç verdi. Daha kötü oldum bunları içince. Kontrole çağırdı tekrar bir ay sonunda. İlaçları yakalatınca evde kıyameti kopardı, kolumu kırdı. Dr da hayal oldu. İftira da atıyor bana uzun zamandır. Dört dörtlükmüş. Adam gibi adammış. Ne yapsa bana yaranamıyormuş. Hiç kırmamış, incitmemiş. Ben ona şiddet uyguluyormuşum ayrıca. O da beni sevdiğinden sessiz kalıyormuş. Bir de şizofren gibi davranıyor. O bunu bilerek yapıyor. İnsanlar onu sevsin saysın, herkes onu alkışlasın, herkes ona bayılsın istiyor. Sürekli bir şeyler kuruyor kafasında ve uyguluyor. Ama insanlar kör değil her şeyin farkında. Bu hayattan kurtulmanın tek yolu boşanmak ve hayatımı tekrar kazanmak biliyorum. Ama bu mümkün değil. Son zamanlar da kendimi öldürme konusunda kararsızım...Her gün bir adım daha yaklaştığımı hissediyorum bu düşünceme. Çocuklarla sabrım arasında gidip geliyorum. O kadar güzeller, o kadar mükemmeller ki çocuklarım onlara kıyamıyorum. Onları bu hayatı yaşamaya mecbur bıraktığım ve bir çıkış yolu bulamadığım için kendimden utanıyor ve nefret ediyorum. Zihnimi temizlemek istiyorum. Kar gibi olsun. Göremediğim gökyüzü kadar mavi ve berrak olsun istiyorum. Bana bir çözüm yolu? Nasıl düşünürsem yok sayarım konusunda.. Ya da beni kurtarabilecek sihirli bir ilaç? Şimdiden teşekkür ederim, hoşça kalın.