Hayatın tam ortasındayım ne ileri gidebiliyorum ne geri.

Zevk almıyorum hiçbir şey den. Ağlıyorum saatlerce. Bazen çıldıracak kadar oluyorum bazen ölmüş biri gibi ruhsuz. Sadece bir anlığına hafif gülümsemeye başlarken, bir anda diplerdeyim. Dışarıya çok iyi oynuyorum. Son üç dört yıldır özgüvenim yok. Son yıllarda toplum içine çıkınca tedirgin ve gerginim. Aşağılanıyormuş hissindeyim. Ailem herşeyime karışıyor. Telefonuma, arkadaşımla konuşmama, giydiğim diz de ki elbiseme de. Çok fazla bağırıyorlar. Nefes alamıyorum artık. Bazen sadece bazen ölmek bile kolay geliyo. Ama herşeyin tersine yaşamalıyım belki de.