Kendimi bu hayatta artık yeterli hissetmiyorum.

Çocukluğumdan tutunda, gençliğime giden yollarda çok sabretmek zorunda kaldım. Sabrettikçe sabrettim. Yaptığım yanlışların bir karşılığı olduğunu biliyordum. Buna kendimi hazırladım ama artık gerçekler ve yapılan duygusal fiziksel baskılara tahammülüm ve sabrım kalmadı gibi hissediyorum. Beynimdeki bellekte geçmişte yasadığım bana çok zarar veren kalıntılar var ama dahasını hatırlayamıyorum. Önceden olmayan sinir krizleri, stres yaptığımda bağırsaklarının düzeninin bozulması kalbimin çarpıntı yapması, elim ayağımın titremesi ve sürekli ağlamam bana bu yıpranmanın kalıntıları. Bu hayattan gitmeye de teşebbüs ettim ama ailemi düşündüm benden sonra ne yaparlar diye. Annemde sinir hastasıydı ama tedavi olmadı, ondan bana geçen bir salgın gibi bu krizler. Doktora gitmeye çekiniyorum. Tedavi olmak için bir adım atmıştım ama bana verilen ilaç beynimi ve beni uyuşturduğu için bıraktım. İlk önce kendim için ve sonra hayatımdaki insan için tedavi olmak istiyorum. Ben bu zamana kadar hep kendimle konuşarak bir şeyleri aştım ama artık çözemiyorum yapamıyorum.