Majör bir depresyonun pençesindeyim.

Ben 24 yaşında bir genç kızım matematik öğretmenliğinden geçen sene mezun oldum.Atanmak istiyorum fakat çabam yeterli değil biliyorum.Üniversite bitince boşluğa düştüm yaklaşık 7 ay boş gezdim yakın bir arkadaşım vardı ama sonra aramız bozuldu şu an görüşmüyoruz mantıklı bakınca her iki tarafta da hatalar vardı.Sonra ücretli öğretmenliğe başladım yaklaşık 2 ay çalıştım fakat okullar kapandı ama yine de maaşım yattı.Çalisirken instagram üzerinden memleketimde olan biriyle tanıştım benden 2 yaş küçük hala üniversite okuyor matematik bölümü her neyse ben İstanbul’da ailemle yasıyorum böyle seylere karşılar.Kuzenimgil Mersin’de yaşıyorlar çocuk da orada ben bilet alıp oraya gittim.2 ay kaldım paramı sömürdüler ne kadar adi olduklarını bir kez daha gördüm oysa kuzenim hayatım boyunca beni sömürdü ama beni hep kötü hissettirdi bir kardeşim yok diye onu kardeş bildim ama bunu lehine çok kullandı.Her neyse çocukla zaman zaman kavgalı zaman zaman saatler süren muhabbetlerimiz yakınlaşmazlarimiz oldu.Beni gerçekten sevdiğini hissediyorum iliskimiz 7 aydir devam ediyor ben Mersine gidip geliyorum onun ailesinin durumu pek iyi değil benim annem babam yüksek düzeyde memur mesleklerini tam afişe etmek istemiyorum ama durumumuz ortalamanın epey üstünde onun babası fabrikada işçi.Ailem bunlari bilse çocuğu kabul etmezler.Ben de ruhen ne kadar içime sinse de gelecek benim için soru işareti çünkü 20li 30lu yaslarımı boş hayaller pesinde geçirmek istemiyorum sevgilim hayalperest biraz Ünlü bir tiyatro oyuncusu yazarı olmak istiyor hedefleri hep değişiyor bir öğretmen olacağım diyor bir o bir bu.Disardan mütevazi da görünsem benim konumumun çok altında kızların daha iyi durumda erkeklerle olduğunu görünce kaldıramıyorumElim yüzüm de düzgün övünmek için falan demiyorum ama güzel bir kız olduğumu çevremdekiler belirtiyor bunu kesinlikle böbürlenmek için demiyorum .Ben garip biriyim kronik bir depresyonun pençesinde hissediyorum kendimi ne yaptığımı ne istediğimi bilmiyorum.Geceleri geç yatıyor öğlenleri geç uyanıyorum.Silkinip kalkacak gücü kendimde bulamıyorum bir girdaba kapılmış gidiyorum bu ilişkinin geleceğinin olmadığını biliyor ama bırakamıyorum karşımdaki insanı üzeceğim için kendimi kötü hissediyorum.Benim imkanlarıma sahip insanlar sosyal yaşamda daha aktif ve mutlu oluyor ama ben olamıyorum hatta kariyerim de anne babama kıyasla yetersiz onlar kadar iyi yere gelemedim hiç göğüslerini kabartmadım kendimi büyük seyler başarmış hissetmedim bilmiyorum senelerdir bu durumun icinden kendim çıkamıyorum psikolojik destek almam gerektiğini hissediyorum.