Sonsuz bir düşünce döngüsündeyim

Yaklaşık 8 ay önce evlendim. Eşimin annesi ile birlikte aynı evde yaşıyoruz. Kendi evimize çıkmamız için hem maddi durumumuz yoktu hem de eşimin babası yıllar önce vefat ettiği için annesinin yalnız kalmasına razı olamadı. Tek çocuk. Ben de eşimi çok sevdiğimden annesi ile de sevgililik dönemimizde anlaşabildiğim için bu durumu kabullendim. Kendimi onun yerine koydum benim annem de yalnız kalacak olsaydı onu yalnız bırakmak istemezdim diye düşündüm. Ancak aynı evde yaşamaya başladıkça durumlar değişti. İlk aylarda kayınvalidem evdeki hiç bir işi bana yaptırmak istemedi bu iyi niyetli bir davranış gibi gözükse de bana kendimi çok yabancı hissettirdi. Çünkü eğer bir evde yemek pişirirsem, temizlersem, düzenlersem o ev benim evimdir, orada kalıcıyımdır. Kayınvalidem inanılmaz takıntılı ve oğluna inanılmaz derecede düşkün. Eşime hala 5 yaşında bir çocukmuş gibi davranıyor. Dışarı çıkarken nereye gittiğini, ne zaman döneceğini soruyor. Çoraplarını giy, üstünü giy, üşütme vs. bir çocuğa davranır gibi davranıyor. Haliyle bu bende ters bir etki yaratıyor. Çünkü sevdiğim adamı güçlü kendini yetiştirmiş olarak görmek isterdim karşımda. Hala annesine muhtaç hala annesinin sözünden çıkmayan birisi olarak günden güne ondan uzaklaşmama neden oluyor bu durum. Sonrasında kayınvalidem inanılmaz geçmişte yaşayan birisi eşini sanki dün kaybetmiş gibi hala yasta. Oğluna dert anlatmıyor çünkü o hem dinlemiyor hem sinirleniyor. Ama benim karakterim dinlemeye daha müsait olduğu için ve laf bölemediğim için beni yakaladığında saatlerce konuşuyor ve beni hiç konuşturmuyor. Haliyle işten yorgun döndüğümde dert sıkıntı daha önce vefat etmiş insanları dinlemek ve bunun eşim gelene kadar iki saat sürmesi beni çileden çıkartıyor. Üstelik daha önce anlattığı şeyleri sanki hiç anlatmamış gibi tekrar tekrar anlatıyor bütün detaylarıyla. Daha önce anlattığını söylediğimde bunu umursamıyor. Ben sohbete katılmak istediğimde kendi anımı tecrübemden bahsetmek istediğimde de beni dinlemiyor, dinlemeyi bilmiyor. Bir diğer konu her şeyden korkan bir aciz gibi davranıyor. Halbuki evlenmeden önce tek başına bir evlat büyüttüğü için onu bir kahraman olarak görmüştüm. Ancak ilgi görmek için hep korkularından bahsediyor. Anahtar sesinden, kuş sesinden, doğalgazdan, sıcaktan, soğuktan her şeyden korkuyor. Eşim eve 10 dakika gecikse felaket senaryoları kuruyor. Nerede kaldın, meraktan öldüm, başına bir şey geldi sandım, başım ağrıdı seni beklerken vs. ve eşimin yanında o sıra da bende oluyorum. Sadece oğluyla alakalı endişelendiğini o kadar belli ediyor ki. Evet anlayışlı olmaya çalışıyorum zor bir hayat yaşamış, eşi olmadan bir evlat büyütmüş. Ancak bunun sorumlusu ben değilim ki. İnsanın evi huzur bulduğu yer olmalı ama benim başıma ağrılar giriyor. Ayaklarım geri geri gidiyor. Bana sürekli burası senin de evin, yabancı değilsin deyip duruyorlar bu bana kendimi daha yabancı hissettiriyor. Kendimi yuva kurmuş gibi değil onların evine üvey evlat olarak gelmişim gibi hissediyorum. Rahatsız olduğum şeyleri kesinlikle dikkate almıyorlar. Örneğin yemek yerken haber izlemek beni geriyor çünkü hep kötü haberler oluyor ve midem kasılıyor bunu defalarca söylemiş olmama rağmen hep haber açıyor kayınvalidem. Sofrada sadece oğluyla o konuşsun istiyor. Kendimi evimde hissedemiyorum bir türlü. Bir düzen oturtamıyorum. Oğlunu paylaşmak istemiyor benimle. Eşime gelince ne zaman bu hislerimden bahsedecek olsam sinirleniyor ya da üzülüyor. Kesinlikle nasıl davranması gerektiğini bilmiyor dengeyi kuramıyor ve arada kaldığından bahsediyor. Beni anlamaya çalıştığını hiç hissetmedim. Anlamasını geçtim çabalamıyor direk kaçıyor ya da sinirleniyor. Kavgacı biri olmadığımdan bende susuyorum. Üzülmesini, kırılmasını istemiyorum. Sonuçta kendi annemde benim için bir tanedir, ben de kimsenin annem hakkında kötü yorumda bulunmasını istemem. Kötü yorum yapmadığım halde en ufak bir olayı bile benim gözümden dinleyemiyor. Son zamanlarda kendime zarar vermeye başladım. Sinirlendiğimde sustuğumda kollarımı o kadar çok sıkıyorum ki morarıyor. Sonuç olarak bunun sonsuza kadar süreceğini düşünerek daha da çıkmaza giriyorum. Ne yapabilirim farklı bir bakış açınız var mı bu durum ile ilgili?