Sürekli sorun olacak diye kaygılanmam ve benden memnun olunmaması

Merhaba, öncelikle 2 yıldır devam eden bir ilişkim var. Karşı taraf ilişkinin başlarında bana karşı çok aşırı anlayışlı ve iyiydi. Ben genel olarak ailemden bu sevgiyi alamadan büyüdüm. Annem babam ayrıydı, annemle yaşıyordum annem beni çok severdi ama psikolojisi kötüydü ve yasadiklarindan sonra aramızdaki iliski değişti ve annem sürekli çalışmak zorunda olduğundan büyürken biraz yanlızdım. Açıkçası uyumlu da olmayı beceremediğimden arkadaşlık da pek kuramıyordum. Bu nedenle erkek arkadaşım hem ailem, hem arkadaşım yani kısaca her şeyim olmuştu. Ve onun beni bu kadar sevmesi beni çok korkutmuştu ya hayatımdan çıkarsa, ya biterse ne yaparım. Bu yüzden cok duygusal ve alıngandim. O ilişkinin ilk 6 ayı bundan rahatsız da olsa sabretmiş ve kendisi bunlardan kötü etkilenmiş. Bunun ardından ise bunlari bir anda bana yansıtmaya başladığında ben ise benden memnun olmadığını dusunmeye başlayıp bir gün bir tartışma esnasında cok alıngan davranıp duygularimla hareket edip madem memnun değilsin bitsin o zaman diyerek 2 saat süren bir ayrılığın ardından ben adım attigimda ise barıştık. Ama sadece 5 gün sonra o tekrar ayrıldı ve bu daha başlangıçtı ondan sonra sürekli ayrıl barış şeklinde devam etti. Bana 2 saat süren yalan ayrılığımızdan sonra korktuğum kadar acı vermiyormuş demesiyle alakalı olduğunu anladım. Ama onsuz olmak cok korkutucu geldiği icin cok sacma seyler yaptim barışmak için kendimi küçük düşürdüğümü bilsemde engelleyemedim. Ve sonra bir sekilde ilişki devam etti. Ama artık ben sürekli gece rüyalarımda bile yaptığım ufacık şeylerden sonra beni terk ettiğini, engellediğini, hayatından çıkardığını görmeye başladım. Hatta artık normal degil hep tetikteydim yazışırken, konuşurken, görüşürken bile her an bir şeye kızacak, sorun çıkacak diye hissediyordum. Bu nedenle hep iyi olmaya idare etmeye çalıştım ama bu sefer hem sahte oldum hem de sinirlendiğimde sabretmenin verdiği patlamadan dolayı aşırı tepkiler verdim. En son koronavirus olduğunda ise onu bir süre görmeyecek olmak beni rahatlattı. Hem sürekli ettiğimiz kavgalar onun sürekli benden ayrılması benim ise onunla barışmak icin yaptıklarım hepsi o kadar ağırdı ki ama bir türlü çözemedim bir türlü bitiremedim. Ama şimdi benim elimde olmayan bir engel vardı. Hatta virüs bittiğinde her sey normal düzene döndüğünde tekrar aynı şeyleri yaşamaktan korkuyordum. Ve ben bu canlı görüşmemizin bittigi sadece mesajlaşıp, telefonla görüştüğümüz sürede çok iyi olmayı denedim. Her mesaja onun sorun bulamayacağı şekilde mükemmel cevap vermeye çalıştım. Çünkü her an bir sorun çıkabilirdi. Ve böylece 20 güne yakın mükemmeli denedim. Ama yine bir sorun çıktı bu sefer ise cok sahte davraniyorsun, mesajlarin yapmacik geliyor dedi. Hatta bana zaten seninle mesajlaşmak sinir bozucuydu, iyice sinir bozucu oldu gibi şeyler söyledi. Eskiden mesajlaştığı bir arkadaşıyla kıyaslayarak onunla mesajlaşırken hiç sıkılmıyordum gülebiliyordum ama sen benim esprilerime hic gülmüyorsun iliskinin başından beri böyleydi dedi. Sonra ben konuyu ciddiye aldım ve ağlayarak konuşmaya başladım o ise bunları da saçma buldu zaten sürekli ağlamamdan her şeyi büyütmemden şikayetçiydi, ben ise ağlayarak benim her şeyimden rahatsız olduğunu, sürekli benden şikayet ettigini söyledim. O ise canlı görüştüğünde benden cok memnun olduğunu sadece mesajlaşırken böyle hissettigini bunu duzeltmemin yetecegini buyutmememi söyledi. Ama biliyordum ki ben zaten düzeltip değiştirmeye çalışmaktan boyle saçma bir insan olmuştum. O bunu asla görmüyordu ağladığım için bana kızıyor düzgünce konuşamıyoruz hep ağlıyorsun diyordu ama beni bu hale neyin getirdiğini görmüyordu. Benden memnun degilse mesajlarım bile rahatsız ediyorsa, ağlamam sinirini bozuyorsa, ona yapmacık geliyorsam beni sevmiyor olması gerekir. Zaten basta benden memnun olmadığı icin ben yapmacık olmaya başladım. Benden sürekli şikayet ettiği icin her şikayetinde kendime hakim olamayıp ağlamaya başladım. Zaten sevgisinin azalıp öfkesinin, nefretinin arttığını gördükçe ben böyle her şeyde sorun çıkacak gibi hissettim mükemmel olmaya çalıştım. Ama anladım ki ben kendimkende zaten beğenmemişti sahte olsamda beğenmeyecek bana düzelt yeter tekrar orjinal davran dese de bunun düzeltilecek bir yanı yok artık. Ben neyim ki değiştir deyip değişince düzelt deyip düzelteyim. Kendimden şikayet edilmesinden, beğenilmemekten o kadar sıkıldım ki kendim hakkımda duyacagim her eleştiri benim için sinirlenme sebebi. Ve en son olan olayda ise o sinirle kapat telefonu dedikten sonra. Tamamen telefonu kapattim. Bunu yaptığımda sinirlenecegini, belki engelleyecegini hatta ayrılacağını biliyordum ama açarsam hem yine hemen alttan alıp anladım ozur dilerim diyip düzeltecektim o zaman ne değişecekti. Benden memnun olmadığını bile bile devam mı etmeliydim. Saatler sonra açtığımda ise, Biz sesinle hiç konusmuyoruz çok saçmasın asla duzelmedi şu huyun ne zaman abir sorunu çozmek istesem ağlayıp, bağırmaya başlıyorsun sakin adam gibi konuşamıyorsun. Benni de sinirlendirip sonra neden böyle oluyor diye dizini döversin anca. Ben sana bir şeyler açıklayıp seni rahatlatirim ama sen değişmedin. Senle iyi olsak da senle 1 ay kavga etmesek de ne zaman bir problemden bahsetsem bunu dünyanın olayı algılayıp hepten kendini istenmiyor hiç bir şeyin sevilmiyor gibi bir tribe giriyorsun. Ben çok sıkıldım artık ne konuşmak istiyorum senle ne de konuşmamak istiyorum. O kadar belirsizsin ki benim icin seni idare edemiyorum. Artik daha da uğraşma benle lütfen. Deyip engellemişti beni. Tahmin ettiğimden farklı bir sey olmamıştı. Suçlu her zaman bendim. Hatalı olanda, saçma olanda. Konuşamamamizin tek nedeni de bendim, tek bağıran da bendim o hic bağırmazmış gibi. Kısaca memnun olunmayan hep bendim. Ben ilişki boyunca ondan hiç böyle şikayetçi, memnuniyetsiz olmadim. Memnun olmadığım şeyler tabiki vardı ama benim öyle gözüme batmıyordu o böyle iste diyebiliyordum. Ama o benim için bunu yapamıyordu. Canlı görüştüğümüzde bile bazen ufacık olaylarda aniden refleks sinirli hareketler yapıyordu bana karşı. Ben artık dibe battığımı biliyorum. Ne bu ilişki için gururumu ezip yaptığım şeyler için kendimi affedebiliyorum, ne de hâlâ ilişkiyi bitiremediğim için. Kendimi affedemiyorum ama bitiremiyorum da ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Gururlu olmak, kendinden emin olmak, bir ilişki içindeysem kendim olarak sevilmem istiyorum. Benden memnun olunmasını istiyorum. Hem bundan sonra nasıl bir yol izlemem gerektiği, hem de bu yanlış ilişkinin analizi için yardıma ihtiyacım olduğunu düşündüm. Teşekkür ederim.