Toksik ailem...
Küçüklüğüm babam ile annemin kavgalarıyla geçti. Babam kendini mükemmel gören ve kendisi için dışındakileri daha aşağı gören birisi. Beni de yetiştirirken "sen sessizsin, pasifsin" gibi söylemlerini aşıladı. İşin tuhaf yanı hakkımı savunduğum zamanlarda da beni terbiyesizlikle suçladı ve susturdu. Bende bunu kabullendim. Üniversite dönemine gelince ailemden uzak olmanın verdiği rahatlık ile bu kalıpları yıktım ama şimdi üniversitem bitti ve evdeyim. Devamlı beni tanımadan şaka yoluyla "sen korkaksın ,sinsisin, cimrisin, sorunlusun” gibi söylemleri ile ya da kardeşimle beni karşılaştırmalarıyla canımı yakıyor. Başta tepki veriyordum ama sanırım yavaş yavaş kabulleniyorum. İş yerinde bu yüzden pasifim, sessizim kendimi savunamıyorum. İnsanlardan çekiniyorum. Ne yapacağımı hiç bilmiyorum. Artık kendimi çok ezik ve yetersiz görüyorum. Arkadaşlarım dahi bana bu yakıştırmaları yapmazken, beni zerre tanımayan bir aileyle karşı karşıyayım. Anneme ne zaman içimi döksem "sen çok nankörsün, baban çalışıyor sana bakıyor sende onu kötülüyorsun” diyor. Fakat bilmedikleri şu bugün benim hakkımı savunmama engel olan, beni değersiz gösteren bu insanlar geleceğimi cehenneme çevirecekler. İşimde, evliliğimde veya arkadaş ortamımda haksızlığa hatta belki şiddete göz yuman biri olacağım onlar yüzünden. Şuan Depresyona girdim. Ne yapmam gerekiyor ?
