Yalnızım, anlaşılmıyorum

Ben yalnızım ailemden bu zamana kadar psikolojik şiddet gördüm zor zamanlarımda sadece daha çocukken bile bi odaya hapsedildim kimse yoktu ışığı bile açamadım arkadaşım olmadı çocukken bile yalnızdım kimse sevmedi beni sinirli olsam sadece yeter ergenliğin denildi kötü olduğumu görmediler. Arkadaşım olsa bile beni hep yalnız bıraktılar dinlemediler duymadilar değer vermek istesem hep kötü sonuç aldim. Beni kimse dinlemedi sevmedi önceliği olmadım kimsenin. Bunları kimseye anlatamıyorum çünkü bı adım atsan hep yargilandim umursanmadim. Kendi canıma kıymak istedim bu sonra saçma gelse de artık bundan başka yapacağım bişey kalmadı. Hayalim kalmadı hayal kursam da hepsi çöp oldu. Ben çok yalnızım. Mutlu olmadım hiç gerçek mutluluğu hiç tatmadım ama hayatıma o girince sevilme umudu kurdum onemsendim sandım ama hayal kırıklığına uğradım ne ailemde ne de gönül iliskimde mutlu olmadım geleceğe dair bı umudum yok. Yapamıyorum ben böyle yaşayamıyorum içimi buraya dökmeye ihtiyaç duydum. Beni buraya ittiler. Hep kötü bildiler ama ben sadece mutlu olmak değer vermek ve verdiğim değeri görmek istedim. Ama ben defalarca denesem de olmadı. Ben yapamıyorum. Artık yaşamak istemiyorum bana yardım edin