• Soru Sor
  • yavaş yavaş delirdiğimi düşünüyorum

yavaş yavaş delirdiğimi düşünüyorum

özümdeki insan gibi davranırsam beni kimsenin sevmeyeceğini düşünüyorum. Beni yavaş yavaş tanıyan insanlarında benden uzaklaştığının hissine kapılıyorum. ne kadar yakın arkadaşlarım olsa da benden sıkıldıklarını bana acıdıkları için benim yanımda olduklarını düşünmeden kendimi alıkoyamıyorum. yaşımın getirdiği ergenlikte üstüne eklenince bana iyi davranan insanların bana karşı bir çıkarı ya da beklentisi olmasa umurlarında olmadığımı düşünüyor bazen bu durumları da güvendiğim kişilere anlatınca aynen doğru düşüyorsun aslında senden bir beklentisi var cümlelerini duymaya başladım. herkesin kendi derdi, kendi hayatı veya kişisel problemleri olduğunun farkındayım bana soğuk yapan insanların canı sıkkın olduğu için öyle davranabileceğinin de farkındayım ama bunu beynime sokamıyorum benden uzaklaşmak istediklerini beni istemediklerini düşünüyorum ve bu onlara suçları olmasa da düşüncelerim doğru olmasa da çok ama çok kötü davranmamı sağlıyor herkesi kendimden uzaklaştırıyorum günün sonunda beni dinleyen insanlar olsa dahi bu ya aynı olaylar belirli bi süre sonra yine yaşanıyor ya da bir beklentisi olmasa yüzüme bakmıyorlar. kendim gibi davranmamaya çalışıyorum ama bunun farkında olduğum için üzüntü hissine kapılıyorum 10 dakika da bir bir yere dalıp o anki ortama göre neden burdayım benim hakkım da ne düşünüyorlar bana acıdıkları için burdalar beni sevmiyorlar diye düşünüyorum durduramıyorum. kendi annemin abimin bile benim dertlerimi hafife aldıklarını umursamaz olmamı gerektiğini hatta bazen ben konuşurken bile farklı bir konudan konuştuklarını beni dinlemediklerinin farkına varıyorum. bazen bir insana sana bir şey anlatacağım dediğim zaman beni bir şekilde geçiştirdiklerini ya da anlatmamam için bir bahaneler ürettiğini ya görüyorum ya da düşünüyorum. bu beni delirtiyor üzüyor kalbime ağrılar getiriyor artık kendimi tutamıyorum kendimi sallanırken buluyorum ve sanırım delireceğim ben ne hale geldim diye daha çok düşüncelere dalıyorum üzülüyorum nefes bile alamıyorum. bunların hiçbirini kimseye anlatamıyorum anlatsam da ya abarttığımı düşündüklerini düşünüyorum ya da hiç bir şeyin değişmediğinin farkında oluyorum herkesi memnun etmeye çalışıp sıra bana gelince sus denildiğini görüyorum ve artık insanlarla iletişim kurmak için özüm gibi davranamamaktan çok yoruldum. bir raddeye gelince sinir krizleri geçirmesem de herkese bağırıyor kavga çıkartıyor kötü hissetmesini sağlıyorum ve bu beni rahatlatıyor ama bunun kötü bir şey olduğunun farkında olduğum için vicdan azabı çekiyorum. katlanamıyorum kendime

31 Temmuz 2021
Uzmanların bu soruya verdiği yanıtlar

Henüz cevap verilmedi

Henüz cevap verilmedi
Kullanıcı Yorumları
0/1500

Henüz yorum yapılmadı

Henüz yorum yapılmadı
En uygun fiyatlarla

Online Terapi