Annem kafayı yedi

18 yaşındayım. 2 küçük kız kardeşim var, biri 13 biri 6 yaşında. Kendimi bildim bileli annem bana duygusal istismar uyguluyor. Küçükken de hep döverdi. Sadece bana değil, evdeki herkese öyle. Ayrıca temizlik hastası. Ayrıca kontrol takıntısı var. Nefes dahi alsak öğrenmek istiyor. İstediği gibi davranmayınca olayları öyle bir yerden ele alıyor ki bir anda dünyanın en suçlusu oluyoruz. Özellikle son 1 senedir ailece evdeyiz ve kafayı yedik. Ben çok sakin bir insan olmama rağmen sinirden kendimi kaybediyorum. Sürekli bana küfür, hakaret ediyor. Özgüvenimi yıkmak için elinden geleni yapıyor. Telefonda her vakit geçirdiğimde "ne boklar yiyorsun, kim bilir kimlerle neler yapıyorsun, kafayı yemişsin" tarzı söylemlerde bulunuyor. Küçükken hoşlandığım çocuğu söylediğimde bile babama "senin kızın erkeklerle konuşup orospuluk yapıyor" demişti. Ondan hiç sevgi görmedim. Aksine, bir şey yapsam da yapmasam da bana nefret kusuyor. Ben çok başarılı, kendine her ne olursa olsun güvenen biriydim. Şimdi elimde hiçbir şey kalmadı. Dik bile duramadığım için kambur bir kızım artık. Beni doğuran bu kadın tüm hayat enerjimi bıkmadan usanmadan sömürüyor. Yaşamak istiyorum ama şu an içinde bulunduğum durum ölümden daha kötü, inanın. Psikiyatriste gitmiştim, ilaç verdi ama çok işe yaramadı. Asıl doktora gitmesi gereken kendisi çünkü. Ama kendine göre o mükemmel. Biz kusurluyuz. Her neyse, 18 yılımı bu "ilk" mesaja sığdırmam imkansız, bu kadar ayrıntı vermek şimdilik yeterli. Ne önerirsiniz? Bu saatten sonra eskisi gibi her ne olursa olsun kendine güvenen, insan içine karışmaktan çekinmeyen ve başarılı kız olabilir miyim? Bu saatten sonra mutlu olabilir miyim? Evet diyeceğinizi biliyorum ama önümde ne gibi süreçler olacak? Cevabınız için şimdiden teşekkür ederim, yazacağınız her bir kelime en az bir hayatın kurtulmasına yardımcı olacak.