Neden böyle oluyor anlamıyorum!
Ben bedensel engelli bir bir kadın bireyim. Türkiye'de sosyal veya yalnız olarak yaşamanın zorluğunu yaşıyorum. Ailemden razıyım, onlarla yaşıyorum ve mutluyum. Ama sosyalleşmede zorlanıyorum. İnsanlara kibar da davransam, olduğunca düşünceli olduğumu söyleyip mutlu da olsalar; yaptığım bir hatalı davranış varsa, onu kestirip atma zamanına kadar bana bildirmeyip, sabırlarını tüketip sebebini en son söylüyorlar. Onlar kadar sosyal ve hayatın içinde olmadığım için, heyecanıma yenik düşüp ettiğim bir söz kırmış bugün birisini. Ama bir zamandır böyle imişim, hep birilerini itham ederek imalı konuşuyormuşum. Oysa gerçekten bilmediğim konuları öğrenmek istiyordum. Çok utandığım bir akşam yaşadım. Farkında olmadığımı belirtip özrümü diledim, başta dinlenmesem de kendimi de anlattım. İncelik yapıp anlattığım söylendi, kırmak istememiş beni, samimiyetine güvendiğim biri ama ben kendimi onun tavrından sonra çok yalnız hissettim. İnsanlara bağlanmamalı mıyım, gerekenden fazla mı sosyalliğe önem verdiğinden yapıyor çok bağlanıyorum? Üstelik bu sıra çok yapmak istediğim halde yazmalarıma da odaklanamıyorum. Ne yapmalıyım, kendi yalnızlığımla barışığım da ama arkadaşlarım da var benim şükür, diye sevinirken; en güzeli kendi yalnızlığımmış ama böylesi de can acıtarak olmaz mıymış? Diye üzüliyorum. Arkadaşım olsun, işim olsuna çok odaklandım; yazmak istiyorum geri döneyim kendime diyorum ama onu da yapamıyorum. Bunalımda mıyım? Ne yapmalıyım, sosyal medyadan uzzaklaşmalı mıyım? Neden yanlış anlaşıldığımı hissedip her defasında kahroluyorum. Bununla baş çıkabilmemin yolu var mı?
