Yalnızlık çekiyorum

Merhabalar. Ben küçüklüğümden beri sessiz silik bir karakterim. Yani genel olarak. Bügüne kadar sevdiğim arkadaşlarımla biraya geldiğimde çışgınlıklar yaptığım oldu içimde birikmiş enerjiyi saçma da olsa bazı eğlencelerde açığa çıkardım. Bu zamana kadar arkadaşlarım oldu ama hep az sayıda. İlkokulda lisede üniversitede. Şimdi üniversite bitti sayılır bir dersim kaldı alttan. İki yakın arkadaşım da uzak şehirlerde. Sadece telefonda görüşebiliyoruz. Arada onlar arıyor çok sık ve uzun da konuşmuyoruz. Onlar haricinde telefonum neredeyse hiç çalmıyor. Ailemle yaşıyorum ama aileme bunları anlatamıyorum tabi. Üniversite hayatım boyunca kişisel gelişim kitapları okuyup çeşitli sosyal ortamlara katılıp bu karakterimi aşmak istedim ama üniversite bitti bana geriye kaç arkadaş kaldı. Lise arkadaşlarımla bile meredeyse giç görüşmüyoruz. Kendi kişiliğimden çok rahatsızım muhtemelen herkes de beni sıkıcı buluyor olmalı. Dedikodu yapmayı devöiyorum başkalarının hayatlarıyla ilgili özellerini çok merak etmiyorum. Kslsbalık ortamlatçrda konuşmadığım çok bir şey anlatmadığım için de kimsenin aklında kalmıyorum gözüne batmıyorum. Zaten bu da çok çekindiğim bir şey aman biri benim hakkımda ne düşünür, arkamdan ne der. Yok gibi davranıyorum anlayacağınız. Arkadaş edinmem de çok zor oluyor o yüzden. Çok bunaldım. Herkes karantinadan çıkınca arkadaşlarıyla buluşmanın derdinde benim hadi çıkalım şuraya gidelim diyeceğim kimsem yok yakınımda ayda yılda bir uzaktakilerle buluşabiliyoruz. Eğer bu şehirde yaşamaya devsm edersem böyle mi olacak böyle mi devam edecek ne yapayım ne yapmalıyım. Ben bile kendimden sıkıldım.