İlk kez anne oldum ve aynı sürede sevdiğim birini kaybettim

Bu günlerde öfkemi kontrol edemiyorum. Çocukluğumdan beri ailevi problemleri olan biriyim. Anne baba ayrı büyüdüm. Annemle büyüdüm babamla pek görüşmedim. Bu yüzden babamdan bir sevgi de görmedim. Çocukluk aşkımla evlendim ve eşimin babasını kendi babam gibi sevdim. Bir bebeğimiz olacaktı babam bunu dört gözle bekliyordu. Kızımın doğumuna 2 hafta kala babam vefat etti. Önce acı bir kayıp yaşadık sonrasında hayatımızın en mutlu anına tanıklık ettik. Bebeğim şu an 2 aylık. Çok yeni her şey ve ben bu iki duyguyu aynı anda kaldıramadım sanırım. Bunlara ek daha başka problemlerim de var. Zor anda her şey üst üste geldiği için şu an hangi duyguyu yaşayacağımı bilemiyorum. Bu sıralar her şeyi unutuyorum çok öfkeliyim. Bebeğimle zaman geçirirken hayal ettiğim gibi mutlu anlar yasayanadigimi görüyorum. Bu hallerimle eşimi üzmek istemiyorum ve ona göstermeden yaşıyorum her duyguyu. Sadece mutluluğumu görsün istiyorum. Çalıştığım icin bebegime kayinvalidem bakacak. Şu an beraberiz. Zaman zaman eşimin yanında yas tutuyor ağlıyor. Onu anlıyorum engel olamıyor buna ama bizi çok üzüyor. Sürekli onun mezarına gitmek istiyor. Bebeğimi bir avuntu olarak görüyor. Bu yüzden sürekli onunla ilgilenmek istiyor. Ama ben daha çok baş başa kalmak istiyorum bebeğimle. Eşimin annesiyle iletişim kurmak neredeyse imkansız. Ve sinirlerim çok bozuk. Kendi annemle başka türlü sorunlarım var. Ne yapacağımı bilmiyorum.